از حسرت‌ها...

از حسرت‌هام این‌که چی می‌شد اگر رمان «زیر کوه آتشفشان» مالکولم لاوری را مترجمی دیگر مثلن منوچهر بدیعی ترجمه می‌کرد، مترجمی که بتواند آن‌همه ظرافت زبانی و بیانی را در بیاورد و منتقل کند به زبان فارسی، تا خواندن این شاهکار کم‌نظیر که می‌شود آن را «اولیس»ِ فقیر فقرا نامید شیرین می‌آمد به کامِ روح و روان خواننده و مخاطب خسته‌ از نابلدی نویسندگان و مترجمان وطنی به چم و خم زبان، که نباید غافل بود از آن، چرا که اگر کاراکتر اصلی هر اثر نباشد چیزی کم ندارد از آن به لحاظ درجه‌ی اهمیت.