عارضه‌ی عدد

به فهرست‌ها، نمایه‌ی نام‌ها، تقدیمی‌ها، غلط‌نامه‌ها، نمودارها علاقه دارد، اما هیچ‌گاه نشده در جستجوی یک داستان به فهرست کتاب تن بدهد. کتاب را دست می‌گیرد و با ورق‌زدن صفحات، داستان مورد نظر را پیدا می‌کند. حتا برای یافتن نام و شماره‌ای در دفتر مخاطبین موبایلش هم از قسمت «جستجو» استفاده نمی‌کند، هر بار با بالا و پایین کردن صفحه، و گاه رسیدن به نامی دیگر کارش را راه انداخته است. چنین است که وقتی املای کلمه‌ای را اشتباه تایپ می‌کند، به تصحیح آن فکر نمی‌کند، بلکه همه‌ی جمله را پاک کرده و از اول می‌نویسد.

 

«ن»

 

بارها خواسته‌ام آن را بنویسم، و بارها آن را ننوشته‌ام؛ و نمی‌نویسم هنوز. کلماتش را دارم. با کلماتی دیگر آن را به فراموشی می‌سپارم. کلماتِ دیگر را می‌نویسم، تا آن را ننویسم؛ تا فراموش کنم و ننویسم. «ننوشتن» گامِ بلندِ همتِ من برای گریز از حقیقتی است که چون جنایتی محبوب بدان دچارم: تشییعِ تو.