مصاحبه با روزنامه‌ی آرمان ملی
به‌همراه دو یادداشت درباره‌ی «ط» و «او»
یکشنبه 21دی99
ادبیات زبان را برهنه می‌کند و از این‌رو خواندن و نوشتن برای من تجربه‌ی اروتیسم است. نوشتن هم‌چون خواندن می‌تواند قدم‌گذاشتن در ساحت امر اروتیک باشد. و این به میل‌دانست‌پذیری انسان اجازه می‌دهد با نوشتن بخواند، و با خواندن بنویسد. من به زبان به عنوان یکی از کاراکترهای رمان نگاه می‌کنم. در «ط» تلاش کرده‌ام زبان را به عنوان «شخصیت» پرداخت کنم. آن‌جاست که زبان به عنوان یکی از کاراکترهای رمان نه‌تنها با متن که با خواننده هم وارد دیالوگ می‌شود. انگار آگاه است که دارد به‌واسطه‌اش متنی به سرانجام می‌رسد. و با این آگاهی است که از همه‌ی عناصری که در خود و در اختیار دارد برای وقفه‌انداختن یا پیشبرد روایت استفاده می‌کند. در «او» زبان انگار در زمان دم کشیده است. مکان یادآوری است. جملات به عکس‌هایی می‌مانند که در آلبومی ورق می‌خورند. کمتر با خودش درگیر است. بدل شده است به مکان.
متن کامل مصاحبه: http://www.armanmeli.ir/fa/pdf/main/3494/1
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر