نمی‌توانم
درباره‌اش حرف بزنم. فقط می‌توانم آن را ببینم. هر بار هم تلاش مضاعفی می‌خواهد
دوباره دیدنش. «فیلم دلپذیر» به
کارگردانی «دوشان ماکاویو» همراه با «سورچرانی بزرگ» مارکو فرری و «سالو»ی
پازولینی که به فاصله‌ی اندکی از هم ساخته شده‌اند مثلثی شکل می‌دهند که در آن می‌توان
زوال تدریجی نوع بشر را دید. اگر «فرری» در فیلمش علیه سرمایه‌داری و جامعه‌ی مصرف‌گرا
برمی‌آشوید، و پازولینی در «سالو» به فاشیسم می‌تازد، ماکاویو در این فیلم گویا
انحطاط نوع بشر را جشن گرفته است. آن‌جا که در سکانسی از فیلم همه دور میزی جمع
شده‌اند، می‌خورند و بالا می‌آورند و پس می‌دهند، و باز می‌خورند و دفع می‌کنند؛ انگار
در تلاش برای معنازدایی از انسان‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر