به گمانم هر کس در هر زمینه‌ای شایسته است عجائب هفتگانه‌ی خودش را داشته باشد. یکی از این عجائب برای من این است که «ویلیام فاکنر» رمان «ناتوردشت» سلینجر را خوانده است. نه این‌که «ناتوردشت» کتاب خوبی نباشد - دوبار آن را خوانده‌ام- اما نمی‌دانم چرا فکر می‌کنم خواندنِ «ناتوردشت» به فاکنر نمی‌آید. در جریان یکی از سخنرانی‌هایش وقتی از آثار نویسنده‌های جوان معاصرش حرف می‌زند از «ناتوردشت» با این عنوان نام می‌برد: بهترین.
۱ نظر:
سلام زاهد ... فاکنر برای من مثل یه مثنوی طولانی، ثقیل و پیچیده است ... سلینجر؛ شبیه یه هایکو ... خواستم فقط سلامی کرده باشم و بگم: خداقوت دوست قدیمی!
ارسال یک نظر