هیچیدن

اشیاء از آن‌چه فکر می‌کنیم به ما نزدیک‌ترند. این نزدیکی می‌تواند معنایی خارج از کارکرد ظاهری اشیاء داشته باشد و وارد قلمرو عاطفه هم شود. برای خودِ من، دلبستگی به اشیاء، گاه کم از دلبستگی به آدم‌ها نیست. یک شی در نظامی از نشانه‌ها می‌تواند به یک «او» ارجاع دهد. همین ارجاع شی را از کارکرد واقعی‌اش دور می‌کند. مثلن من می‌توانم لیوانی را سال‌ها نگه دارم، بدون آن‌که حتا یک‌بار از آن استفاده کنم؛ تنها به این دلیل که یادگار عزیزِ ازدست‌رفته‌ای است. هر شی برای من یک ارجاع است. دلبستگی من به اشیاء از این روست! میان اشیاء دوروبرم دیدن «خمیر دندان» استفاده‌شده با این‌که برایم حکم یک اثر هنری را دارد، از اشیاء دیگر دردناک‌تر است! شکلی که به «انسان» ارجاع می‌دهد؛ چلانده شده و از شکل افتاده، مریض، حقیر، قابل ترحم، در خود فرورفته؛ انگار انسانی که برای زنده‌ماندن از گوشت بدن خودش استفاده کرده باشد!